درک درست از رفتار سازه‌ای یک اتصال، و دانش کافی از نحوه‌ی انتقال نیرو توسط آن از الزامات اساسی در طراحی یک اتصال ایمن است. از آنجا که در اکثر حوادث طبیعی، علت بسیاری از ویرانی‌ها در سازه‌های فولادی، عملکرد نامناسب اتصالات است، لذا تحقیق و بررسی دقیق در خصوص عملکرد این اتصالات در سازه‌های فولادی بسیار با اهمیت است. زیرا عدم دقت در طراحی و اجرای اتصال علاوه بر خرابی خود اتصال، صدمات جبران‌ناپذیری بر سایر اجزا و همچنین کل سازه وارد خواهد ساخت.
در سازه‌های اسکلت فلزی به موازات استفاده از مقاطع سازه‌ای توخالی به عنوان ستون، باید به بحث طراحی اتصالات تیر به این گونه ستونها نیز توجه شود. در کشورهای مختلف طی سال‌های گذشته، روش های متعددی برای انواع اتصالات تیر به ستون پیشنهاد شده است.

• انواع اتصال تیر به ستون

این نوع اتصال معمولاً به دو شکل است، یا به صورت صلب و گیردارند و یا به صورت مفصلی‌اند:

اتصال مفصلی: اتصال مفصلی یا ساده اتصالی است که تنها برای تحمل بار قائم طراحی می‌شود و در محل اتصال هیچگونه لنگری وجود ندارد. طراحی و کنترل اتصال مفصلی مقاطع ساختمانی تو خالی، مانند اتصال در ستون با مقطع بسته دارای استیفنر(ساخته شده با ورق 4 ضلع) و یا مقاطع باز (I) می‌باشد.

اتصال صلب: اتصالی است که علاوه بر تحمل نیروی برشی حاصل از بار قائم، توانایی تحمل لنگر حاصل از بارهای جانبی (زلزله یا باد) و قائم را نیز دارد. از اینرو این اتصالات که قادرند تمام ظرفیت خمشی تیر را به ستون منتقل کنند، اتصالاتی تمام مقاومت هستند.